نگاهی به تاریخچۀ رسمیت زبان تورکی در ایران

نگاهی به تاریخچۀ رسمیت زبان تورکی در ایران

مئهران باهارلی

زبان رسمی و یا دولتی، زبانی است که از سوی یک دولت بدان موقعیت قانونی ویژه ای مانند کاربرد در امور اداری، مجلس قانونگذاری، سیستم قضائی یک کشور و... اعطا شده باشد. این تعریف هرچند مربوط به عصر حاضر است اما با دقت و صحت کافی میتواند در باره زبانهای دولتی در تاریخ نیز بکار برده شود. به گواهی هزاران سند و مدرک تاریخی، زبان تورکی اقلا در یک هزار سال اخیر - در برخی دوره ها به همراه فارسی و اغلب بدون آن- یکی از زبانهای رسمی و دولتی دولتهای تورکی حاکم بر اراضی ایران امروزی بوده و در صدور فرمانها، مکاتبات نهادهای گوناگون دولتی، انتشارات و اسناد و مدارک رسمی دولتی، دیپلماسی بین المللی و ارتباطات دیپلماتیک خارجی، مناسبات رسمی بین سران دولتها، چاپ اسکناسها و ضرب سکه و ... بکار رفته است. برخی از این دولتها عبارتند از دولت بستام (ویستهام)، بنی ساج، سالاریان (کنگریان)، سیمجوریان، سبکری، قاراتگینی، غزنویان (سبک تکینی)، خوارزمشاهیان (انوش تکینی)، سلجوقیان کبیر، سلجوقیان خراسان، سلجوقیان کرمان (آل قاورد)، سلجوقیان اصفهان، سلجوقیان لرستان (برسقیان)، سلجوقیان همدان-آزربایجان، سلجوقیان عراق-آزربایجان، شوملا (شمله) افشار-عربستان (خوزستان)، قتلق خانیان کرمان (قاراخیتای)، آق سنقریان (احمد یلیان)، اتابکان آزربایجان (ایلدنیزیان)، آل پیشگین، اتابکان فارس (سالغوریان)، اتابکان یزد، ایلخانیان (هلاکوئیان)، جلایریان (ایلکانیان)، چوپانیان (آل سلدوز)، ارغون شاهیان، اینجوییان (آل مظفر)، تیموریان (کورکانیان)، تیموریان خراسان (دوغاتیموریان)، تیموریان اصفهان، شیروانشاهان (میرانشاهان)، قاراقویونلوها (بارانلوها)، آغ قویونلوها (بایندریه)، صفویه (قزلباشیه)، افشاریان، خانات آزربایجان (افشار-اورمیه، کنگرلو-ماکو، بیگلر بیگی-تبریز، بدیر اوغلو-اردبیل، دنبلی-خوی، شقاقی-سراب، گرگر، نمین، خیاو، قاراداغ، مراغه، ...)، قاجاریان و حکومت ملی آزربایجان.

زبان تورکی، زبان رسمی دربار، سلاطین و هئیت حاکمه: مهمترین مصداق رسمی و دولتی بودن یک زبان، کاربرد آن از سوی هئیت حاکمه و در گذشته سلاطین و دربار است. در متون تاریخی بیشماری به کاربرد زبان تورکی به عنوان زبان سلاطین و دربار و هئیت حاکمه در دوره اسلامی ایران و در برخی از موارد پیش از آن اشاره شده است. این کاربرد به تنهائی برای اثبات رسمی بودن زبان تورکی در عهد این دولتها کافی است. در این دوره ها زبان کاری سلاطین و پادشاهان تورک، تورکی بوده است و بسیاری از آنها مانند سلطان سنجر اصلا فارسی نمی دانسته اند و یا مانند ناصرالدین شاه به سختی به آن تکلم می کرده اند. نخستین نمونه حضور زبان تورکی به عنوان زبان رسمی و دولتی درباریان و شاهان در دربارهای دولتهای حاکم بر اراضی ایران مربوط به عهد دولت ساسانی و دوره هرمز چهارم ملقب به تورکزاد، نوه خاقان دولت گؤک تورک ایستمی خان می باشد و اوج آن مربوط به دوره صفوی است. در دوره صفوی تورکی، زبان دولتی و رسمی این دولت بود. شاهان، سران دولت و افسران عالیرتبه نظامی قیزیلباششان در دربار و ارتش، چه در تبریز، چه در قزوین و چه در اصفهان به تورکی سخن می گفتند. دولت بالکل تحت حاکمیت تورکان قرار داشت و سران دولت همه تورک بودند. آخرین نمونه ها مربوط به دوره قاجار است. در دوره قاجار نیز زبان تورکی، زبان دربار و سلاطین و ولیعهد و بنابر این زبانی رسمی و دولتی بود. تورکی که زبان آریستوکراسی و اعیان و اشراف تلقی می شد، مورد علاقه و توجه توده مردم غیر تورک نیز بود.

زبان تورکی، زبان رسمی ارتش و نیروهای مسلح: پس از دربار، نهاد دیگری که همواره بر حضور و کاربرد زبان تورکی به عنوان زبان انحصاری آن در تاریخ دولتهای تورکی حاکم بر ایران اشاره می شود، ارتش و نیروهای مسلح است. زبان تورکی از دیر باز زبان ارتشهای ایران بوده است. مانند دربار، در این نیروهای مسلح و ارتش  نیز کاربرد زبان تورکی منحصر به دوره بعد از اسلام و دوره حاکمیت تورکان بر ایران نبوده به پیش از آن و دولتهای غیر تورکی نیز بر می گردد.   از نخستین نمونه های کاربرد زبان تورکی در ارتش، نمونه پادشاه ساسانی بهرام گور فرزند یزدگرد یکم که در سال ۴۲۰ میلادی بر تخت پادشاهی نشست می باشد. در تاریخ زین الاخبار یا تاریخ گردیزی که بیش از یک هزار سال قبل و در سال ٤٤٤ هجری قمری تألیف شده، چنین گفته می شود: "بهرام گور به هر زبان سخن گفتی، به وقت چوگان زدن، پهلوی گفتی و اندر حربگاه، تورکی و اندر مجلس، با عامه دری گفتی، ...". آخرین نمونه ها مربوط به دوره احمد شاه قاجار است. چنانچه سرلشگر عبدالله خان امیر طهماسبی فرمانده گارد قزاق محافظان احمدشاه و والی نظامی ایالت آزربایجان، نطقها و گزارشات نظامی خود به پادشاه را به تورکی به عرض می رسانید.

زبان تورکی در مکاتبات دیپلماتیک خارجی: زبان تورکی در دوره های گوناگون به عنوان زبان رسمی و دولتی در مکاتبات دیپلماتیک خارجی نیز به کار رفته است. مشهورترین اینگونه مکاتبات، مکتوبات تورکی سلاطین صفوی به پادشاهان کشورهای اروپائی است که در موزه های گوناگون جهان نگهداری می شوند. از این دسته است نامه شاه تهماسب اول (١٥٧٦- ١٥٢٣) به امپراتور عثمانی سلطان سلیم (١٥٧٣- ١٥٦٦)، نامه صفی شاه اول صفوی (١٦٤٢- ١٦٢٨) به امپراتور اتریش و پادشاه مجارستان فردیناند دوم و نامه حسین شاه صفوی (١٧٢٢-١٦٩٤) به دوک ساکسون و پادشاه لهستان فردریک اوگوست نعل شکن، هر سه به زبان تورکی آزربایجانی. در این دوره برای نگارش دیوانی تورکی اداره و کارمندان ویژه ای اختصاص داده شده بود. زبان دولتی تورکی، فارغ از موقعیت جغرافیایی پایتخت امپراتوری تورکی –آذربایجانی صفوی، هم در آذربایجان (تبریز و قزوین) و هم در فارسستان (اصفهان) بکار میرفته است. کاربرد رسمی زبان تورکی محدود به عرصه خاصی نبوده و دایره گسترده ای از احکام و فرامین و مکاتیب و مراسلات دیپلماتیک تا امان نامه را شامل میشده است. طیف مخاطبان نه تنها شامل مقامات ایرانی و مردم ایران (که زبان ملی اکثرشان تورکی بود) و یا سلطان عثمانی و دیگر سلاطین تورک همزبان و همتبار و همدین بوده، بلکه پادشاهان روسیه و مجارستان و اتریش و لهستان و ... را نیز در بر میگرفته است.

زبان تورکی در روابط سیاسی خارجی: در تاریخ دولتهای تورکی ایران، زبان تورکی به عنوان زبان رسمی در روابط سیاسی خارجی این دولتها نیز بکار رفته است. کاربرد زبان تورکی به عنوان زبان رسمی سران دولتها و بویژه شاهان در روابط خارجی و دیدار با شاهان و سران دولتهای دیگر، نه تنها در همه دولتهای تورکی حاکم بر ایران دیده می شود، حتی در دوره دولت پهلوی نیز شایع بوده است. چنانچه رضاخان در دیدار رسمی با آتاتورک طی سفر خود به تورکیه، به زبان تورکی سلیس صحبت کرده است. همچنین در طول تاریخ، بسیاری از سفرای دولتهای تورکی ایران نیز صرفا زبان تورکی را که زبانی رسمی و دولتی بود می دانسته اند و در روابط خارجی بکار می بردند. به عنوان مثال موسی بیگ سفیر شاه عباس صفوی در هند جز زبان تورکی نمیدانست. محمد رضا بیگ سفیر ایران در پاریس (١٧١٥) نیز زبان فارسی را بلد نبود.

زبان تورکی در ثبت عهدنامه های بین دولتها: کاربرد زبان تورکی به عنوان زبان روابط خارجی، محدود به ارتباطات شفاهی نبوده بلکه عرصه دیپلماسی مکتوب و ثبت عهدنامه ها را نیز شامل می شده است. به عنوان مثال متن پیمان قصر شیرین منعقده با دولت عثمانی در سال ١٥٣٩ تنها به زبان تورکی نوشته شده است.

زبان تورکی، زبان رسمی در صدور فرامین داخلی: یکی از مهمترین مصادیق کاربرد زبان تورکی به عنوان زبان رسمی و دولتی در امور اداری، استفاده از آن در صدور فرامین داخلی است. نمونه های متعدد اینگونه فرامین تورکی در موزه ها و کتابخانه های جهان پراکنده است. به عنوان مثال فرمان شاه اسماعیل (١٥٢٤-١٥٠٢) و امان نامه شاه عباس دوم صفوی (١٦٦٦-١٦٤٢) به منوچهرخان بیگلربیگی شیروان، هر دو به زبان تورکی آزربایجانی.

سکه ها و اسکناسها، گواه دولتی بودن زبان تورکی در ایران: از مهمترین عرصه های دولتی بودن زبان تورکی در تاریخ ایران، کاربرد آن در اسناد رسمی دولتی و در راس آنها سکه ها و اسکناسها است. نوشته های تورکی بسیار پیشتر از آنکه نخستین کلمات فارسی بر پولها ظاهر شوند، بر پولهای دولتهای تورکی و آزربایجانی حاکم بر اراضی ایران امروزی بکار رفته اند. کاربرد زبان فارسی بر سکه ها در اراضی ایران امروزی، پدیده ای نسبتا جدید بوده و مربوط به قرن شانزده در عصر صفویان و حمله اشرف افغان به فارسستان آنهم در فرم شعر است. پیشتر از آن و بر خلاف زبان تورکی، زبان فارسی هرگز بر سکه ها بکار نرفته بود. قریب به تمام دولتهای تورکی حاکم بر آزربایجان و ایران امروزی، زبان، کلمات، عبارات و نوشته های تورکی را در پولها (سکه ها، اسکناسها)، مهرها، طغراها، توقیعات، فرمانها، نامه ها و دیگر اسناد رسمی دولت خویش بکار برده اند. خطوط بکار برده شده در ثبت این نوشتجات تورکی، عربی، اویغوری، چینی حتی رونیک گؤک تورک بوده است. به عنوان نمونه دور تا دور نخستین اسکناسها ویا چاوهای تورک عباراتی به خط تورکی ختائی و یا اویغوری درج شده است. بر سکه های سلسله های موغولی تورک، عباراتی تورکی مانند "قوتلوق بولسون" (مبارک باد) چاپ شده است. بر سکه های چنگیزخان عبارت تورکی "قاآن العادیل، چنگیز خان′ینگ یارلیغی" (حکم شاهنشاه عادل، چنگیز شاه) دیده میشود. نمونه دیگر اسکناس چرمی نادرشاه افشار است که بر آن جمله  کوتاه تورکی "دئمه گؤتور" نوشته شده بود. جمهوری (حکومت ملی) آزربایجان تاسیس شده در سالهای جنگ جهانی دوم، نخستین دولت تورکی و آزربایجانی در ایران و آزربایجان جنوبی است که اسکناسهای ملی و دیگر اسناد دولتی خود را منحصرا به زبان تورکی چاپ و نشر کرده است.

زبان تورکی، زبان رسمی قورولتایها (مجالس مشورتی): کاربرد زبان تورکی در قورولتایها، نهادهایی که معادل مجلسهای موسسین و شاید قانونگزاری معاصر اند، یکی دیگر از عرصه های کاربرد این زبان به عنوان زبانی رسمی و دولتی در ایران است. اسناد و مدارک تاریخی موجود نشان می دهند که در همه قورولتایهای دولتهای تورکی حاکم بر ایران، زبان بکار برده شده زبان تورکی بوده است. برجسته ترین نمونه، قورولتای موغان در دوره نادر شاه افشار است. زبان رسمی این قورولتای تورکی بوده و خود نادرشاه نیز با همه مدعووین و مهمانان داخلی و خارجی، صرفا به تورکی صحبت کرده است.

زبان تورکی، زبان یادمانهای تاریخی: یکی دیگر از مصادیق رسمی و دولتی بودن زبان تورکی در تاریخ ایران، کاربرد آن در یادمانهای تاریخی برپا شده توسط دولتهای تورکی حاکم بر ایران و سلاطین و مقامات این دول تورکی است. دو نمونه مهم از اینگونه یادمانهای دولتی با متون تورکی، سردر حرم امام علی در نجف عراق و سنگنوشته معروف به کتیبه نادری و یا کتیبه کلات در ایران است. این دو یادمان به امر نادرشاه افشار و با اشعار تورکی برپا گردیده اند.

زبان تورکی، زبان رسمی نهاد دولتی ملک الشعرائی: در گذشته ملک الشعرائی مقامی رسمی و دولتی بود و از سوی پادشاه اعطا می شد. زبانی که ملک الشعراها در سرودن اشعار خود از آن استفاده می کردند، زبان رسمی و دولتی دولت مذکور بوده و سروده های آنها نیز دارای ارج و منزلت اسناد رسمی بوده است. زبان تورکی–در برخی مقاطع حتی به تنهائی- زبانی رسمی نهاد ملک الشعرائی در دولتهای تورکی بوده است. به عنوان نمونه در دوره شاه اسماعیل صفوی، حبیبی شاعر تورکی سرای معروف متولد برگشاد، ملک الشعرای دربار امپراتوری صفوی بود و شعری به فارسی از او در دست نیست. این بدان معنی است که در عهد وی، تورکی یگانه زبان رسمی و دولتی دولت صفوی بوده است. در برخی موارد نیز همزمان دو منصب ملک الشعرائی یکی برای تورکی و دیگری برای زبان دیگری مانند فارسی وجود داشته است. به عنوان مثال تاثیر تبریزی، ملک الشعرای دوره شاه سلیمان و شاه سلطان حسین، دارای منصب ملک الشعرائی تورکی بوده است (از سروده های رسمی وی: قصیده تورکی در مدح شاه سلیمان الصفوی، قصیده تورکی به مناسبت جلوس به تخت شاه سلطان حسین الموسوی، ترجیع بند تورکی، مثنوی تورکی عید سروده شده به امر پادشاه، غزل تورکی به مناسبت تشریف فرمائی شاهزاده سلطان اکبر ایبن اورنگ زیب).

زبان تورکی در مراسم مذهبی دولتی: زبان تورکی از سوی دولتهای حاکم بر ایران به عنوان زبان رسمی آئینها، مراسم و تبلیغات دینی دولتی نیز بکار رفته است. کاربرد زبان تورکی به عنوان زبان دولتی دینی حتی پس از سقوط دولت قاجار و در اوان دوره پهلوی نیز ادامه داشته است. چنانچه در منابع تاریخی شرکت رضاخان (سرادر سپه) در مراسم عزاداری عاشورا در مسجد تورکان (مسجد شیخ عبدالحسین) و خواندن نوحه تورکی توسط وی ثبت شده است

 http://heyderbaba.ca/haber_detay.php?haber_id=569

http://sozumuz.blogspot.com