توبه نامه فردوسي

در تهران سمیناری بود در بزرگداشت فردوسی و نظریات او در باره زنان، که با توجه به یاوه سرایی های فردوسی در باره زنان که حتی توسط طرفداران فردوسی هم قابل دفاع نیست. تصمیم گرفته شد که عبارتهای ضد زنان را نشان ندهند و فقط مواردی را بزرگ کنند که به تمجید زنان پرداخته، ولی در این باره هم مطلبی چشمگیر وجود ندارد. لذا قرار شد موارد دیگری از شاهنامه مانند زیبایی دوستی فردوسی از زنان را تبلیغ کنند. اما شاهنامه را اگر به دقت خونده باشید بر خلاف ادعای عده ای (بی سواد) در این کتاب تلاش شده کلمه عربی استفاده نشود اما ناگزیر استفاده شده است. چون هدف شعر گفتن برای مردم نبوده بلکه شعر سفارشی و بر ضد اعراب بوده است. یکی از هزاران دلیل این مطلب اینکه فردوسی اگر از جایی حمایت نمیشد پول هنگفت برای خرید کاغذ یا احتمالا پوست گاو نداشته است (چون کاغذ گران بود و تازه به ایران آمده بود و تعداد گاو لازم برای نوشتن بر پوست آنها زیاد بود که از عهده فردوسی خارج بود). از طرفی هرچند از کلمات عربی کمتر استفاده شده اما شاهنامه به نوعی از کلمات ترکی پر است. بعد از تعطیلی شعوبیه و ماندن شاهنامه روی دست فردوسی پیرمرد شده و فقر شدیدش، باعث شد تصمیم بگیرد که نامی برای کتاب به نام \\\"سلطان محمود غزنوی\\\" انتخاب و چند شعر هم بنام او به کتاب اضافه کرده و بدو بدهد شاید پولی از شاه بگیرد که شاه هم آدم دانایی بود و از تاریخچه و دلایل تهیه و سفارش دهندگان شاهنامه باخبر بود لذا نپذیرفت. و فردوسی بیچاره کتاب دیگری نوشت که احتمالا اسمش را نشنیده اید بنام \\\"منظومه یوسف و زولیخا\\\"، که در آن به اشتباهش در نوشتن شاه نامه و بر باد دادن عمرش افسوسها خورده که دنیا را با نام افسانه رستم پر کردم و خوذم امروز نان برای خوردن ندارم. بله فردوسی برای پول مینوشت. مرجع هم خود شاهنامه، یک بحث علمی و مرجع هم مشخص است لذا اندکی انصاف و وقت گذاشتن لازم دارد. البته با همه این تفاصیر بنده به شاهنامه به عنوان یک \\\"کتاب شعر\\\" احترام قائلم. اما اگر بحث انسانی و تحلیل باشد، آنرا فاقد ارزش و حتی ضد ارزش میدانم. فردوسی و امثال ایشان از سنگ زاده شده اند که اینقدر زنان و دختران را تحقیر کرده اند. شعر بی مسئولیت یعنی شاهنامه، شعری که برای پول گفته شود یعنی شاهنامه.

ابولقاسم منصورابن حسن فردوسی مشهور به ابوالقاسم فردوسی درسال 329 ه.ق در روستای پاز از توابع طوس متولد شد.در سال 400 ه.ق شاهنامه را به اتمام رساند وبالاخره درسال 416 ه.ق در 87 سالگی دیده از جهان فرویست.آرامگاه کنونی وی درسال 1313 ش. در محدوده باغی که او را دفن کرده بودند ، درنظر گرفته شده است.او دهها سال در دربار سلاطین غزنوی مورد لطف دربار بود وسلطان محمود غزنوی بنا به ذوق شاعری وروح حماسی فردوسی،پیشنهاد سرودن دیوانی حماسی را به ایشان داد با این شرط که سلطان محمود به ازای هر بیتی ازآن یک دینار طلا به فردوسی بدهد.او 35 سال تلاش کرد ومثنوی عظیم از تاریخ ایران کهن مربوط به قبل از اسلام گردآوری نمود.او شاهنامه را با الهام از شاهنامه منثور ابو منصور محمد ابن عبدالرزاق فرمانروای طوس به رشته نظم درآورد.ضمن آنکه قبل از ایشان نیز داستانهای حماسی شاهان ایران منظوم شده بود که از آن جمله می توان به منظوم شاعری کهن بنام ابوالمؤید بلخی و یا مسعودی مروزی و دقیقی طوسی اشاره داشت.بعد از فردوسی نیز دهها شاعر برجسته به سرودن شاهنامه اقدام کردند اما ناکام ماندند.فردوسی 35 سال به سرودن شعر پرداخت و60 هزار بیت مثنوی به نظم درآورد.به امید 60 هزار دینار زرین از سلطان ، دیوان سترگش را به سلطان پیشکش کرد وحتی اوایل آنرا شاهنامه سلطان محمود غزنوی نام نهاد.سلطان محمود با خواندن اشعاری از این دیوان سترگ نا خرسند شد اما ارزش حجمی شاهنامه را فراموش نکرد وبجای دینار زرین، درهم سیمین بدو داد. فردوسی نیز که امیدش را از دست داده بود ،قهر گونه دربار را ترک کرده واشعاری دشنام گونه تحت عنوان هجونامه را خطاب به سلطان محمود سرود. “برتلس” می گوید((فردوسی با دیدن فروپاشی تمام آرزوها وبرباد رفتن تمام وعده ها ،اشک از چشمانش سرازیر شده واز قهرمانی که خود آفریده بود ،نفرت به دل می گیرد)) . فردوسی برای جبران مافات، اشعاری از مدح امام علی (ع) را به شاهنامه اضافه کرد تا آنرا به حاکمی دیگر که شیعه بود داد و او نیز با آغوش باز پذیرا شد وانعامش بخشید.فردوسی نیمی از عمر سپری شده اش را روی منظم کردن شاهنامه گذاشته بود.حال با استقبال سرد و شاید متقابل دربار مواجه شده بود.دیگر سپیدی بجای سیاهی نشسته بود وواپسین سالهای عمرش را سپری می کرد.عمر او از هفتاد سال گذشته بود و بخاطر غافل شدن از آخرت وسرودن ملحمه های افسانه ای بجای حماسی های دینی پشیمان شده بود.سالهای واپسین عمر او به بیزاری از دنیا وسیر و سفر تعلق داشت.پیش شعرا وعرفا میرود تا چاره ای جوید.تا اینکه در سفر عراق در شهر بغداد با “ابو علی حسن بن محمد ابن اسماعیل” درد دل می کند و او به فردوسی پیشنهاد می کند که داستانی از قرآن را منظوم نماید تا آذوقه آخرت گردد.فردوسی از این پیشنهاد استقبال کرده واثر بی نظیر “یوسف وزلیخا” را در اواخر عمرش به رشته نظم در می آورد.فردوسی داستان یوسف وزلیخا را با الهام از قرآن در قالب 6400 بیت منظوم می کند.یوسف و زلیخای فردوسی پس از هزار سال فربت،برای نخستین بار در سال 1889 توسط “هرمان اته” خاورشناس وادیب آلمانی رسما به جهانیان معرفی گردید.100 سال بعد این اثر توسط دکتر صدیق به ایرانیان معرفی شد.ولی گویا رازی که نباید فاش میشد ، برملا شده بود.غالب ادیبان ما از معرفی این کتاب به عامه مردم به خشم آمدند وچونان آب در خوابگه مورچگان ریختن همه به سراسیمه افتاده ودست به توجیه وتخریب وتنبیه وتمسخر این اثر کهن شدند.تنها بدین خاطر که چند بیت اول این شاه اثر، به اضهار پشیمانی فردوسی از سروده های ماضی وتوبه ایشان مربوط است.هم اکنون 24 نسخه از این اثر بی نظیر پس از هزار سال از دست یازی کوته فکران در امان مانده وچون گوهری از آن پاسداری می شود. آری .فردوسی پس از 70 سال واندی توبه می کند واز تخم نفاق افکنی، تحقیر ترکها ،افسانه و رویا تراشی وغافل شدن از آخرت پشیمان شده ودست به دامن خدا می برد وداستان قرآنی یوسف و زلیخا را ضمن اتابه وتوبه نسبت به گذشته می آغازد.

به نظم آوریدم بسی داستان****ز افسانه گـــــفته باســــتان
ز هر گونه ای نظم آراستم****بگفتم درو هر چه خود خواستم
اگرچه دلم بود از آن بامزه****همی کاشتم تخم رنج و بزه
از آن تخم کشتن پشیمان شدم****زبان را ودل را گره بر زدم
نگویم کنون نامه های دروغ****سخن را به گفتار ندهم فروغ
نکارم کنون تخم رنج و گناه****که آمد سپیدی به جای سیاه
دلم سیر گشت از فریدون گرد****مرا زان چه؟ کو ملک ضحاک برد؟
ندانم چه خواهد بدن جز عذاب****ز کیخسرو و جنگ افراسیاب
برین می سزد گر بخندد خرد**** زمن خود کجا کی پسندد خرد؟
که یک نیمه عمر خود کم کنم**** جهانی پر از نام رستم کنم؟
دلم گشت سیر و گرفتم ملال**** هم از گیو و طوس و هم از پور زال
کنون گر مرا روز چندی بقاست****دگر نسپرم جز همه راه راست
نگویم دگر داستان ملوک****دلک سیر شد زآستان ملوک
دوصد زان نیارزد به یک مشت خاک****که آن داستانها دروغ است پاک